- Piše: Milutin Mićović

Dva dana iz 1941. pomutila su sve naše dane do danas. Na Petrovdan 1941. na Cetinju je proglašena „nezavisna Crna Gora“, po ugledu, na nezavisnu Hrvatsku. Ideološke vođe i operativci te nezavisnosti bili su italijanski fašistički general Pircio Biroli, i crnogorski ustašoidni federalista iz Zagreba (Moračanin) Sekule Drljević. Ali ta marioneta od države, pred narodnim gnjevom nije mogla da ostane, pa je već sjutradan 13. jula, od ustaničkog i slobodarskog naroda, proglašena nevažećom.
Iako je „petrovdanska Crna Gora“ stvarno obesnažena već sjutradan, ona je postojala, oličena u italijanskom generalu, i guverneru za Crnu Goru, Biroliju, sve do kapitulacije Italije 1943.
Petrovdanska Crna Gora iz 41. najavila je apokalipsu petrovićke, srpske, ćirilične Crne Gore, koja je odmah stvorila ideološku platformu za crnogorski latinični jezik, crnogorsku pravoslavnu (unijatsku) crkvu. Do dan danas ona nije odustala od svojih zahtjeva. Zavisno od političkog konteksta i konkretne moći, ta ideologija i konkretni zahtjevi izlaze na javnu scenu kroz ultracrnogorsku ideologiju koja je i sada u zamahu.
U trinaestojulskoj Crnoj Gori iz 41. ubrzo je došlo do „ideološkog čišćenja“, jer komunistima su nacionalisti, i sve što je vezano za bivšu Jugoslaviju, bili smrtni neprijatelji. Na udaru se našla elita naroda - oficiri, učitelji, sveštenici, studenti, i svi samostalniji i imućniji ljudi iz naroda.
Značajne ličnosti Trinaestojulskog ustanka kao pukovnik Bajo Stanišić, đerneral i ban Zetske banovine, Blažo Đukanović, đeneral Pavle Đurišić, crnogorski federalista i brigadir Krsto Zrnov Popović, u komunističkoj ideologiji označeni su ne samo kao ideološki neprijatelji, nego kao „neprijatelji naroda“, što je bila i preporuka za likvidaciju. Veliki je crni spisak nemilosrdne ideološke čistke od 1941. do 1947. koja je završila masovnim grobnicama koje nijesu ni do danas otvorene, a pomen imena tih žrtava podsjeća ih na „najmračnija vremena“, koja su ostala iza nas, i koja dodatno treba zagrnuti zemljom zaborava.
Kako su i gdje pobijeni Blažo Đukanović, Bajo Stanišić, Krsto Zrnov Popović, sva Crna Gora dobro zna, ali njihova su ubistva, kao i hiljada drugih, ideološkom cenzurom potrpana u zaborav i kolektivnu traumu.
To naše bratoubilačko vrijeme državna istoriografija nije osvijetlila, ali u poslednjih četvrt vijeka pojavilo se na desetine knjiga te tematike, mahom od onih koji su čudom pretekli pogrome i progone, ili od njihove rodbine.
Nijednu masovnu grobnicu do danas predstavnici aktuelne državne vlasti nijesu obilježili nijednim slovom (Grahovo, Podlastva, Lješanska nahija –Barutana, Barišine luke (Šavnik), Pasje groblje (Kolašin), Ostrog...i druge!
Genocidnost mutirane trinaestojulske Crne Gore je neosporna – i to prema svom narodu! Samo neka popišu žrtve, za početak!
Današnji naslednici te mutirane trinaestojulske Crne Gore, koji se na riječima zaklinju u antifašizam, na djelu klizaju u fašizam. Njihove današnje gorke osude „četnika“, sablažnjavanje na pomen njihovog imena i u hrišćanskoj crkvi, zakonit su nastavak te mutirajuće ideologije, koja ne može da podnese drugog i drugačijeg, a time ni svoj narod, koji je već sasvim drugačiji od njih.
I kako se kaže, da se „istorija ponavlja“ onima koji je zaboravljaju, i danas, od iste te ideologije, po istoj matrici stvaranja neprijatelja u svom narodu, polovina naroda je okrivljena za izdaju „suverene Crne Gore“, samo zato što ima drugačiji „pogled na svijet“.
Danas je važno ukazati na jednu sasvim alarmantnu pojavu - kako se ideologija njihovog, naknadno pročitanog 13. jula, brzo i logično približava ideologiji onog 12. jula iz 1941. Savremeni naslednici naknadno pročitanog 13. jula, od internacionalista, prelaze zakonito u ultranacionaliste, koji pokazuju spremnost da satru ostatak naroda koji neće da prihvati njihovu naopaku pamet. Oslušnite kako govori premijer i mladi depeesovci. Da im pozavide oni udarnici i ubice iz 1942-45.
Ako se podsjetimo jedne od najviših nesreća našeg naroda -povlačenja crnogorskih četnika i sveštenstva 1944. preko Bosne i Hrvatske, na čelu s generalom Pavlom Đurišićem, koji su bježali od domaćeg krvavog komunizma, ideolog „nezavisne Crne Gore”, crnogorski federalista ustaške ideologije, Sekule Drljević, uz pomoć hrvatskih ustaša, „pomogao je“ crnogorskim četnicima tako što ih je naveo na minska polja i mitraljeska gnijezda Pavelićevih ustaša. Tako je napravljena velika kasapnica od Lijevča Polja do Jasenovca. Pavle je završio u koncentracionom logoru Velike Gradiške. Toje bila neposredna koaliciona pomoć petrovdanske Crne Gore onoj trinaestojulskoj.
Nedavni poklici koji su se čuli na obilježavanju 13. jula, a kasnije preneseni u crnogorsku skupštinu, nagovještavaju da se crnogorski 13. jul vraća na onaj 12. jul iz 1941.
(Autor je književnik)